Przystanek nauka - portal Uniwesytetu Śląskiego w Katowicach

Jedną z największych zmor uczących się języków obcych, oprócz sławnych rodzajników, są przyimki, występujące w sąsiedztwie czasowników, przymiotników, rzeczowników czy przysłówków, a zatem zwroty typu: delight in, essayer de, preocuparse por itp. Z własnego doświadczenia i rozmów z innymi wiem, że to nie lada orzech do zgryzienia, a na domiar złego orzech, po którym native speakerzy od razu poznają cudzoziemca (nawet jeśli ów szczęśliwiec wyzbył się rodzimego akcentu i posiada bardzo duży zakres słownictwa). Da się jednak owo "poznanie" chociaż w pewnym stopniu ograniczyć. Jak? Podzielę sie paroma wskazówkami, które pomogły mi  w znacznym stopniu opanować przyimki w miarę przyjemny i lekki sposób:

Gdy już dobierzemy odpowiednią formę i styl artykułu, czas pomyśleć o tym, jak zachęcić czytelników do działania, by w efekcie naprawdę zaczęli sie uczyć danego języka:

1. Po pierwsze, nie zapominaj o dawkowaniu napięcia, bo to pomaga podsycać ciekawość. Zostaw najbardziej interesujące fakty o języku na koniec albo w miarę postępu artykułu uchylaj po trochu rąbka tajemnicy;

2. Po drugie, warto odwoływać się do faktów lub osób znanych czytelnikowi. I tak, pisząc o języku (np. szczególnie trudnym do opanowania) możesz odwołać się do znanych osób, które tym językiem się posługują lub też się go uczą. Takie odwoływanie do codzienności bardzo pomaga w zrozumieniu problematyki, którą się zajmujesz;

3. Po trzecie, wskaż profity z nauki języka, zachęć do działania, napisz o konkretnych korzyściach, jakie przyniesie jego opanowania. Możesz w tym celu użyć np. danych statystycznych o zarobkach dla osób znających dany język na różnych poziomach zaawansowania.

Jeśli chcemy zarazić czytelnika swą pasją do języków obcych, możemy to uczynić w formie, która jako pierwsza przychodzi na myśl – artykuł popularnonaukowy. Pamiętajmy jednak, że wbrew pozorom nie jest to forma najprostsza, ale z pewnością dająca wiele możliwości, gdyż możemy w niej wykazać się zarówno wiedzą, jak i swymi zainteresowaniami. Istnieje tylko jeden warunek: pisać tak, by odbiorca nabrał ochoty na ciąg dalszy, czyli po tytule zechciał przeczytać resztę. Jak to uczynić? Myślę, że można posłużyć się paroma wskazówkami, dla których inspiracją stała się książka Richarda Dawkinsa nt. teorii ewolucji –"The Selfish Gene" (Dawkins, 1989):

1. Do kogo? Dawkins wspominał w przemowie o trzech grupach czytelników: laiku, specjaliście i studencie, który z laika przekształca się w eksperta. O tych trzech grupach odbiorców trzeba pamiętać, tworząc swój tekst: jakie pytania mogą pojawić się w ich głowach, gdy zapoznają się z tytułem? Warto poszukać odpowiedzi na takie hipotetyczne pytania, bo wtedy łatwiej jest opisać swą pasję do języka tak, by była ona zarówno fascynująca, jak i wyjaśniająca.;

Ostatnio pisałam o tym, jak absolutnie nie uczyć się języka obcego. Teraz powinno być zatem bardziej pozytywnie, np. jakie ćwiczenia wykonywać, aby język obcy "sam" wchodził do głowy. Wspominałam, ze mózgowi po drodze z nauką podpartą ciekawością, zaangażowaniem zmysłowo-motorycznym oraz łączeniem pojedynczych informacji w spójną całość. Trzeba też pamiętać o przyjaznym i bezpiecznym środowisku, w którym się uczymy. Ponadto, wybierając ćwiczenia, dzięki którym będziemy utrwalać nabytą wiedzę, warto skorzystać z osiągnięć neurodydaktyki, a konkretniej poziomów przetwarzania informacji zaproponowanych w 1972 roku przez Craika i Lockharta¹ . W założeniu koncepcja ta miała stworzyć ogólne ramy teoretyczne do badań nad pamięcią, szybko jednak zyskała popularność jako teoria poziomów przetwarzania informacji. Craik i Lockhart założyli, że każda informacja przetwarzana jest przez te same struktury w mózgu, ale na różnym poziomie "głębokości". Pojęcie "głębokości" jest oczywiście metaforą i należy je tu zrozumieć jako zakres i intensywność przetwarzania informacji. Wraz z przechodzeniem na głębsze poziomy jej przetwarzania wzrasta prawdopodobieństwo zapamiętania treści.

W ostatnim wpisie zawarłam parę zasad poprawiania swojej pamięci językowej. Dziś natomiast, trochę przekornie, ale wciąż jeszcze w związku z ćwiczeniem pamięci i nauką w zgodzie z mózgiem, chciałabym omówić zasady, wedle których absolutnie nie należy uczyć się języka obcego.