Przystanek nauka - portal Uniwesytetu Śląskiego w Katowicach

Jedną z największych zmor uczących się języków obcych, oprócz sławnych rodzajników, są przyimki, występujące w sąsiedztwie czasowników, przymiotników, rzeczowników czy przysłówków, a zatem zwroty typu: delight in, essayer de, preocuparse por itp. Z własnego doświadczenia i rozmów z innymi wiem, że to nie lada orzech do zgryzienia, a na domiar złego orzech, po którym native speakerzy od razu poznają cudzoziemca (nawet jeśli ów szczęśliwiec wyzbył się rodzimego akcentu i posiada bardzo duży zakres słownictwa). Da się jednak owo "poznanie" chociaż w pewnym stopniu ograniczyć. Jak? Podzielę sie paroma wskazówkami, które pomogły mi  w znacznym stopniu opanować przyimki w miarę przyjemny i lekki sposób:

Jeśli chcemy zarazić czytelnika swą pasją do języków obcych, możemy to uczynić w formie, która jako pierwsza przychodzi na myśl – artykuł popularnonaukowy. Pamiętajmy jednak, że wbrew pozorom nie jest to forma najprostsza, ale z pewnością dająca wiele możliwości, gdyż możemy w niej wykazać się zarówno wiedzą, jak i swymi zainteresowaniami. Istnieje tylko jeden warunek: pisać tak, by odbiorca nabrał ochoty na ciąg dalszy, czyli po tytule zechciał przeczytać resztę. Jak to uczynić? Myślę, że można posłużyć się paroma wskazówkami, dla których inspiracją stała się książka Richarda Dawkinsa nt. teorii ewolucji –"The Selfish Gene" (Dawkins, 1989):

1. Do kogo? Dawkins wspominał w przemowie o trzech grupach czytelników: laiku, specjaliście i studencie, który z laika przekształca się w eksperta. O tych trzech grupach odbiorców trzeba pamiętać, tworząc swój tekst: jakie pytania mogą pojawić się w ich głowach, gdy zapoznają się z tytułem? Warto poszukać odpowiedzi na takie hipotetyczne pytania, bo wtedy łatwiej jest opisać swą pasję do języka tak, by była ona zarówno fascynująca, jak i wyjaśniająca.;