Wilki zakażone toskoplazmozą mają predyspozycje do tego, żeby przewodzić watahą
Za sprawą kontaktu z pumami, część wilków z Yellowstone choruje na toksoplazmozę. Okazuje się, że choroba ta powoduje zmiany w zachowaniu wilków, dzięki którym nabywają cech typowych dla przywódcy watahy. Zakażony wilk zostaje przywódcą 46 razy częściej niż niezakażony.
Zakażenie toskoplazmozą, pospolitym pasożytem kotowatych, prowadzi do zmian w zachowaniu wilków, które daje im cechy typowe dla przywódcy – nieustępliwość i odwagę. Do takich wniosków doszli badacze skupieni w zespole Yellowstone Wolf Project, działającym w ramach Yellowstone Center for Resources w parku narodowym Yellowstone. Wilki w Yellowstone obserwowane były od ponad 26 lat, czyli odkąd wróciły na swoje dawne tereny w parku. Wyniki badań opublikowanych w czasopiśmie „Communications Biology” mają więc silną podstawę, przynajmniej dla grupy wilków szarych zamieszkujących to terytorium.
Toxoplasma gondii to często występujący pierwotniak, który pasożytuje na wielu gatunkach zwierząt (ptaków i ssaków) wywołując chorobę zwaną toksoplazmozą. Często przebieg choroby jest bezobjawowy, a u poszczególnych gatunków objawy są odmienne. U szczurów powoduje czasem utratę wrodzonego strachu przed drapieżnikami. U ludzi choroba może być długo pozbawiona objawów, by po dłuższym czasie wystąpiły objawy, tak poważne jak zapalenie opon mózgowych czy intensywne dolegliwości stawów. Toxoplasma gondii żywi się u różnych gatunków i rodzin gatunkowych, ale jej ostatecznym żywicielem są koty i niektóre kotowate, u których w przewodach pokarmowych rozwijają się i rozmnażają pierwotniaki. Reszta zwierząt to tylko żywiciele pośredni.
Jednym tych kotowatych jest puma, żyjąca również w Parku Narodowym Yellowstone. To kontakt z tym dużym kotem prowadzi najprawdopodobniej do zakażeń u wilków. Potwierdza to nałożenie na mapę miejsc częstego występowania pum i obszaru, na którym żeruje najwięcej wilków zakażonych toksoplazmozą. Żeby to określić, naukowcy pobrali próbki krwi ponad 200 wilków żyjących w parku między 1995 a 2020 rokiem, których zachowanie było następnie obserwowane i notowane.
Badacze zaobserwowali znacząco odmienne zachowanie u wilków zakażonych toksoplazmozą wobec reszty grupy. Młode zainfekowane wilki opuszczały swoją pierwotną watahę znacznie szybciej niż pozostałe. Połowa z samców robiła to nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od narodzin, podczas gdy większość wilków żyje ze swoją rodziną około 21 miesięcy. Około 25 procent samic opuszczała stada około 30 miesiąca, podczas gdy zwykle wilczyce robią to po 48 miesiącach.
Najciekawsza była jednak obserwacja, z której wynika, że wilki zakażone pasożytem toksoplazmozy 46 razy częściej niż pozostałe stawały się przywódcami watahy. Skąd tak zasadnicza różnica, która oznacza w zasadzie, że prawie wszystkimi watahami przewodzą nosiciele toksoplazmozy? Naukowcy próbowali odpowiedzieć na to pytanie opierając się na obserwacjach i wiedzy na temat tego, jaki wpływ ma toksoplazmoza na inne zwierzęta. Na tych podstawach wyciągnęli wnioski, że u zakażonych wilków następują zmiany w mózgu, które sprawiają, że zwierzęta są znacznie odważniejsze i rzadko ustępują w starciu z innymi wilkami. Takie cechy, o ile łączą się z predyspozycjami fizycznymi, to cechy urodzonego przywódcy.
Badania: Connor J. Meyer et al, Parasitic infection increases risk-taking in a social, intermediate host carnivore, Communications Biology (2022). DOI: 10.1038/s42003-022-04122-0
Opracowano na podstawie artykułu Wolves infected with a common parasite may be much more likely to become pack leaders opublikowanego na portalu Phys.org
