Wilcza wataha sprzed 1,3 miliona lat
Badacze znaleźli dowody na to, że już 1,3 miliona lat temu wilki żyły w stadach i dbały o swoich pobratymców, którzy cierpieli z powodu urazów.
Współczesne wilki żyją i polują w stadach. To prawdopodobnie najważniejsza cecha dla ich przeżycia i skuteczności jako drapieżników. Badaczy przeszłości zwierząt interesuje skąd wzięła się tak intensywna stadność u wilków i ich przodków i od kiedy wilki żyją w ten sposób? Najnowsze odkrycia paleontologiczne w Chinach dowodzą, że przodkowie współczesnych wilków już 1,3 miliona lat temu nie tylko żyli w stadzie, ale też dbali o swoich członków stada, którzy odnieśli rany i czasowo nie mogli sami się o siebie zatroszczyć. Badacze odkryli skamieniałe ślady wilków, które noszą ślady różnych zagojonych obrażeń – m.in. połamaną szczękę i goleń. Skoro wilki, które nie były w stanie same polować i skutecznie rywalizować o jedzenie, przetrwały tak długo, żeby rany się zagoiły a kości zrosły, to znaczy, że mogły liczyć na duże wsparcie swojej watahy.
Około 50 milionów lat temu drapieżne ssaki podzieliły się na dwa podrzędy – kotokształtne i psokształtne. To właśnie ostatni moment, w którym psowate miały wspólnych przodków z kotowatymi, a także z hienami, które pomimo pewnego podobieństwa do wilków, znacznie bliżej spokrewnione są ze lwami. Jeszcze przez jakiś czas przodków psów łączyło pokrewieństwo z przyszłymi niedźwiedziowatymi i drapieżnymi ssakami morskimi, takimi jak foki, morsy i uszatki. Około 36,6 miliona lat temu pojawił się pierwszy psowaty, a mniej więcej 6 milionów lat temu na terenach Ameryki Północnej powstał rodzaj znany dziś jako wilk (Canis), obejmujący wiele gatunków historycznego i współczesnego wilka, w tym jego udomowioną odmianę, zwaną psem.
Odkryty okaz pochodzący sprzed 1,3 miliona to przedstawiciel gatunku Canis chihliensis, znajdowanego na terenie Chin, dokąd jego przodkowie przywędrowali z Ameryki. Jest to gatunek tym bardziej interesujący, że prawdopodobnie jest to przodek najpowszechniejszego dziś wilka szarego (Canis lupus) i udomowionego psa. Gatunek z Azji miał się przenieść do Ameryki Północnej by rozwinięty w biegu ewolucji zająć całą współczesną Amerykę Północną i ponownie Euroazję. Historia wilka jest więc, jak widać, od samego początku historią wielkich wędrówek.
W oparciu o znane nam skamieliny przypuszcza się, że Canis chihliensis to gatunek dużego wilka z mocną szczęką i zębami przygotowanymi do kruszenia i jedzenia mięsa. Inne źródła mówią, że był raczej mniejszy i mniej rozwinięty od współczesnego wilka szarego.
– Skamieliny drapieżników szczytowych znajduje się rzadko, ze względu na ich miejsce w piramidzie żywieniowej – opowiada dr Xiaoming Wang z Natural History Museum w Los Angeles, współautor badań. – Poważne obrażenia, które na dodatek zostały wyleczone, to jeszcze rzadsze znalezisko. Takie odkrycie zawsze jest dla paleontologów fascynujące, ponieważ opowiada nam zupełnie wyjątkową historię swojego życia i swojego gatunku.
Badania prowadził i organizował dr Haowen Tong, professor w Instytucie Paleontologii Kręgowców i Paleoantropologii w Chińskiej Akademii Nauk w Pekinie. Wykopaliska prowadzono na stanowisku Nihewan Basin w Chinach, w którym znajdowano już wcześniej ślady pochodzące w plejstocenu. Odkryte ślady to pierwsze znane nam ślady problemów chińskiego wilka z uzębieniem. Każde uszkodzenie kości mówi nam wiele o tym, jak dany gatunek poruszał się i zachowywał. Podobne uszkodzenia szczęki u współczesnych wilków zdarzają się, kiedy wilki upolują zwierzę większe od nich, a następnie próbują przegryźć kość i dostać się do szpiku.
Jeden z Canis chihliensis miał poważnie uszkodzoną goleń – była połamana na trzy części. Dla drapieżnika, który poluje goniąc swoje ofiary, to pewna śmierć, jeżeli zmuszony jest do samodzielności. Dowód na zrośnięcie się kości jest też pośrednim dowodem tego, że w czasie rekonwalescencji wilk musiał żywić się inaczej, najpewniej ze wsparciem swojej watahy.
Dla autorów istotnym argumentem było porównanie wyników do badań przeprowadzonych na skamieniałych śladach amerykańskiego Canis dirus (wilk straszny), wilka żyjącego na ostatnim etapie plejstocenu, ok. 55-11 tysięcy lat temu. Okazuje się, że u wilka strasznego, o którym wiemy już że żył w dużych stadach, znaleziono zasklepione rany bardzo podobne do tych, które miał chiński wilk.
Badania źródłowe: Haowen Tong et al. Hypercarnivorous teeth and healed injuries to Canis chihliensis from Early Pleistocene Nihewan beds, China, support social hunting for ancestral wolves, PeerJ (2020). DOI: 10.7717/peerj.9858
Opracowano na podstawie artykułu Wolves have been caring for the pack for at least 1.3 million years opublikowanego na portalu Phys.org oraz innych źródeł internetowych.
