Architektura trynitarzy na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej
Kiedy w 1684 r. minister generalny trynitarzy bosych, o. Antoni od Poczęcia NMP, czyniąc zadość prośbie króla Jana III Sobieskiego podejmował decyzję o rozszerzeniu działalności swego zakonu na ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, z pewnością nie przypuszczał, że kładzie podwaliny pod jego największą prowincję. Do końca XVIII stulecia w przedrozbiorowych granicach państwa polsko-litewskiego powstało trzydzieści placówek trynitarskich.
Książka stanowi pierwszą próbę całościowego omówienia architektury polsko-litewskiej prowincji trynitarzy. W rozdziałach wstępnych zostały przedstawione czynniki potencjalnie determinujące działalność zakonu na polu sztuki: jego historia, misja i duchowość oraz zawarte w trynitarskiej regule i konstytucjach przepisy odnoszące się do kwestii artystycznych. Rozważania nad genezą i recepcją rozwiązań formalnych zastosowanych w budowlach wzniesionych dla trynitarzy na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej (w większość niezachowanych lub poddanych daleko idącej transformacji) poprzedza rekonstrukcja ich dziejów i pierwotnego kształtu. W osobnym rozdziale podjęto problem autorstwa poszczególnych obiektów oraz wpływu inwestora na wybór koncepcji architektonicznej. Ostatnim zagadnieniem poruszonym na kartach monografii jest wymowa ideowa trynitarskich budowli z uwzględnieniem ich dekoracji malarsko-rzeźbiarskiej.